بیداد

 احمد شاملو... من و تو یکی دهانیمکه با همه آوازشبه زیباتر سرودی خواناست.من و تو یکی دیدگانیمکه دنیا را هر دَم                در منظرِ خویش                               تازه‌تر می‌سازد.نفرتیاز هرآنچه بیداد...

 

شمس لنگرودی...

 

اگر که نگویم دوستت دارم

نامم را از یاد خواهم برد

اگر که نگویم دوستت دارم

شب برای همیشه

در آسمان خانه ی ما

خواهد ماند .

 

بیداد...

 

محمود درویش...

 

پیشانی‌ات وطن من است

به من گوش کن

و چون علفی هرز پشت این نرده‌ها رهایم نکن

همچون کبوتری در کوچ

مرا وا نگذار

همچون ماه تیره روز

و بسان ستاره‌ای دریوزه

در میان شاخسار

مرا با اندوهم رها نکن،

زندانی‌ام کن با دستی که آفتاب می‌ریزد

بر دریچه‌ی زندانم

بازگرد تا بسوزانی‌ام،اگر مشتاق منی،

مشتاق من با سنگ‌هایم، با درخت‌های زیتونم،

با پنجره‌هایم… با گِلم

وطنم پیشانی توست

صدایم را بشنو و تنها رهایم نکن...

 

بیداد...

 حسین منزوی... عجب لبی! شکرستان که گفته‌اند، این‌ستچه بوسه! قندِ فراوان که گفته‌اند این‌ستبه بوسه حکمِ وصالِ مرا مُوَشَّح کنکه آن نگینِ سلیمان که گفته‌اند این‌ست!تو رمزِ حُسنی و می‌گُنجی‌ام به حس امان بیداد...

 

شفیعی کدکنی...

 

آخرین# روزهای# اسفند# است

از سرشاخ این برهنه چنار

مرغکی با ترنمی بیدار

می زند نغمه...

نیست معلومم

آخرین# شکوه از زمستان است

یا نخستین ترانه های بهار؟

 

بیداد...